Vandaag namen we afscheid van Cees Lub als commandant van het brandweerkorps Papendrecht. Ter gelegenheid sprak ik hem en de overige aanwezigen als volgt toe:

Geachte aanwezigen,

Dames en heren van harte welkom,

Welkom hier in de brandweerkazerne Papendrecht, die voor deze gelegenheid wat anders ingericht is. En dat zeg ik maar om misverstanden te voorkomen. Normaal gesproken staat hier het brandweermateriaal keurig onderhouden en gedisciplineerd opgesteld.

Een speciaal welkom aan Cees Lub, die vanmiddag afscheid neemt als brandweercommandant en natuurlijk ook aan zijn vrouw Cokkie.

Ik neem u vandaag allereerst mee terug naar april 1976. Die maand vonden er een aantal belangrijke zaken plaats: de eerste televisie-uitzending van Veronica; Apple Computer Company werd opgericht; Clarence Seedorf werd geboren.

Maar, nog belangrijker en om precies te zijn op 15 april 1976 trad de 29-jarige Cees Lub aan, als aspirant brandwacht bij de brandweer van Maassluis. Zijn interesse in de brandweer was eerder gewekt door zijn werk bij de toenmalige organisatie Bescherming Bevolking in Vlaardingen. Cees vervulde daar de functie van brandwacht/motordrijver. Toen de BB ophield te bestaan kwam hij in aanraking met de bedrijfsbrandweer van scheepswerf Rijnschelde Verolme in Maassluis, waar hij op de afdeling Marinebouw als projectvoorbereider werkzaam was. Daar ging zijn belangstelling steeds meer uit naar het ‘echte’ brandweervak. Niet vreemd dus dat hij in april 1976 als vrijwilliger in dienst kwam bij de brandweer Maassluis.

In die tijd, Cees, was je nog vrijgezel. Ik heb me laten vertellen dat je veel vrije tijd bij de brandweer doorbracht en met je opvallende gele kever naar brandweerwedstrijden reisde. Dat was een dagje uit, compleet met broodjes en koffie voor onderweg. Bij wedstrijden was je de vaste ordonnans. Tegenwoordig gaat de onderlinge communicatie per portofoon, zo'n 25 / 30 jaar geleden ging dat nog met mondelinge berichten. Als ordonnans kwam jouw vlotte babbel al uitstekend van pas, hoge waarderingscijfers waren dan ook eerder regel dan uitzondering.

Die vlotte babbel kwam ook op heel ander vlak van pas. Als lid van de brandweer, dames en heren, was Cees namelijk lid van de personeelsvereniging van de gemeente Maassluis. Op één van de feestavonden van de pévé, kreeg Cees - nog steeds vrijgezel - van zijn brandweercollega's een duwtje in de rug en werd aan zijn huidige echtgenote gekoppeld. Cokkie werkte namelijk ook bij de gemeente Maassluis. Het was liefde op het eerste gezicht en niet zo heel lang daarna stapten de twee in het huwelijksbootje. Maandag 18 juni hopen jullie je 25-jarig huwelijk te vieren.

Terug naar de brandweer. In Maassluis volgde Cees de opleidingen brandwacht, hoofdbrandwacht en onderbrandmeester. Hierna was hij geruime tijd bevelvoerder. In 1986 deed de kans zich voor continu met het brandweervak bezig te zijn en volgde de aanstelling als beroepsbrandweerman bij het korps van Maassluis. Na de tweejarige officiersopleiding bij de toenmalige Rijks Brandweer Academie in Arnhem, werd Cees in 1987 benoemd tot plaatsvervangend commandant. Eind 1990 zag hij de vacature commandant brandweer bij de gemeente Papendrecht. Hij solliciteerde. En met succes.

Zo werd Cees Lub per 1 januari 1991 benoemd tot commandant brandweer in de functie van hoofdbrandmeester 1^e klas bij de gemeente Papendrecht. In eerste instantie was je in die nieuwe job niet zo gecharmeerd van de regionale brandweer. De bijdragen uit deze hoek vond je een beetje betuttelend. Maar toen je plaatsnam in de technische commissie van de regionale brandweer zag je snel dat de regionale brandweer meer kon betekenen. Vandaar ook de toetreding in 1996 tot de voorbereidingscommissie van het college van commandanten en in hetzelfde jaar bestuurslidmaatschap van de commissie samenwerkende brandweren Alblasserwaard West; eerst als secretaris, de laatste jaren als voorzitter.

De regionale samenwerking – in dit geval met de brandweerkorpsen van Alblasserdam, Sliedrecht en Nieuw-Lekkerland – werd in 2000 verder bevorderd met de start van de ‘Officier van Dienst regeling’.

Hoewel jouw hart onmiskenbaar bij het brandweerwerk ligt, leverde je ook graag op andere manieren een bijdrage, bijvoorbeeld (van 1991 tot eind 2004) als bestuurslid van het Oranjecomité Papendrecht. Anders dan bij het brandweerwerk, waar je meer in de frontlinie verblijft, koos je er op hoogtijdagen - zoals Koninginnedag – met overtuiging voor op de achtergrond te blijven. Cees zag je dan ook niet snel met een rood-wit-blauwe rozet op zijn borst. Maar zijn bestuurlijke en organisatorische talenten heeft hij ook op dit vlak rijkelijk uitgedragen en mede dankzij zijn inzet werden de activiteiten van het Oranjecomité voor jong en oud een succes. Toen je het tijd vond om het stokje over te dragen aan de jongere garde en een punt zette achter die aktiviteiten hebben we daar, elders, in een gezellige bijeenkomst uitgebreider bij stil gestaan. Maar ook hier en op dit moment wil ik mijn dank voor die inzet nogmaals uitspreken. Het is uitermate waardevol wanneer men zich ook naast zijn reguliere werk anderszins inzet voor de samenleving. En jij hebt dat gedaan. Een mooi voorbeeld, ook en zeker als je aan het hoofd staat van een professionele organisatie als het brandweerkorps Papendrecht, die voor een belangrijk deel bestaat uit vrijwilligers; vrijwilligers die onmisbaar zijn in het uitoefenen van deze maatschappelijk noodzakelijke taak.

Naast de dagelijkse leiding van het brandweerkorps hield commandant Lub zich de afgelopen jaren vooral bezig met management en organisatie. Weliswaar kun je de lopende klus niet afmaken, maar zowel op lokaal als regionaal niveau leverde Cees een grote bijdrage aan de voorbereidingen voor een nieuwe sub-regionale brandweerorganisatie, een samenwerkingsverband tussen de brandweerkorpsen van Papendrecht, Sliedrecht en Alblasserdam. Voor dat laatste, de samenwerking in de subregio Drechtsteden-Noord, heb je mede aan de wieg gestaan en de basis gelegd.

Deze vogelvlucht over 16,5 jaar Cees Lub in Papendrechtse dienst, wil ik graag afsluiten, dames en heren, met een anekdote, waarbij mijn dank uitgaat naar jouw collega’s die zo vrij zijn geweest mij op de hoogte te stellen van deze gebeurtenis.

Het speelt zich af in De Lier. Voordat de brandweerkazerne Papendrecht in 1996 van de Kazernestraat verhuisde naar de Poldermolen, oriënteerden Cees en Arie v.d. Willigen zich uiteraard op de inrichting van de nieuwe kazerne. Verschillende brandweerkazernes in de omgeving werden bezocht en op een avond was die van De Lier in het Westland ook aan de beurt. Hoewel het al donker was, waren de heren wat aan de vroege kant voor de afspraak. Dus konden ze mooi een kijkje nemen rondom de kazerne. Dat zag er allemaal keurig uit, mooi en goed doordacht. ‘Kijk, hier loopt zelfs een rijwielpad’, meldde Cees aan Arie. ‘Alleen niet verlicht.’ Om het nog eens goed te bekijken, stapte Cees het pad op. Om vervolgens tot z'n nek toe in het water te belanden. Het fietspad bleek een sloot vol eendekroos. Met een nat pak werd de aftocht geblazen, de kazerne werd later bekeken.

Cees, ik wil je bij deze hartelijk danken voor je inzet voor de gemeente Papendrecht en in het bijzonder in je functie van commandant brandweer. Je hebt gedurende jouw periode als commandant, de brandweer Papendrecht op uitstekende wijze leiding gegeven, op niveau gebracht en gehouden; je hebt bovendien over de grenzen heen gekeken om te leren van de goede dingen die elders tot ontwikkeling kwamen. Dat deed je volgens mijn waarneming in het besef dat je als lokale brandweer enerzijds ook je beperkingen moet kennen, maar tegelijkertijd anderzijds niet alle heil mag verwachten van schaalvergroting; de basistaak van de brandweer èn het gegeven dat de vrijwilliger daarin een centrale rol speelt onmiskenbaar betekent dat de lokale verankering van de brandweer van groot belang is en samenwerking van onder op gestalte dient te krijgen. Daar heb je mede de basis voor gelegd. Mijn complimenten !

Wat mij overigens opviel toen ik in de afgelopen periode bezig was met mijn oriëntatie in zake jouw opvolging en gesprekken voerde met o.a. vertegenwoordigers van het korps Papendrecht is, dat je ook een commandant bent die niet op eenzame hoogte staat, maar zijn korps goed informeert, er bij betrekt, draagvlak en waardering oogst. Daar mag je best trots op zijn!

Ook persoonlijk wil ik je vanuit mijn rol als burgemeester en portefeuillehouder danken voor de plezierige samenwerking. Met uitzondering van het eerste grote incident dat ik op de derde dag van mijn burgemeesterschap mocht meemaken, bleek je een commandant waar ik op kon bouwen en vertrouwen: een deskundig en professioneel brandweerman, met begrip voor ambtelijke molens, bestuurlijke verhoudingen en de bijzondere verantwoordelijkheden van de eerste burger. Ik heb me altijd bijzonder gesteund gevoeld door jouw kennis, ervaring en inzicht; jouw adviezen, ondersteuning en aanwezigheid bij al die andere grote en kleine incidenten en vraagstukken waren bijzonder waardevol voor mij: mijn oprechte dank daarvoor!

Samen met Cokkie ga je een nieuwe periode beginnen. Daar is al hard aan gewerkt: de verhuizing naar jullie mooie nieuwe appartement is voltooid, de caravan in Zuid-Frankrijk staat al weer ongeduldig te wachten op jullie komst. Ik wens jullie beiden een heel goede en fijne tijd toe. Geniet ervan, je hebt het beiden verdiend.

Als blijk van waardering en dank mag ik je namens de gemeente een kado overhandigen. Speciaal in opdracht en in beperkte oplage gemaakt. Voor jou het derde exemplaar en uiteraard bloemen voor Cokkie