Betrokkene is in 1999 voor de Koninklijke Landmacht, deel uitmakend van het National Support Element, uitgezonden naar voormalig Joegoslavië (Kosovo, Macedonië) en Albanië tijdens deelname aan VN-vredesoperaties. Als gevolg hiervan is de heer Schenkhuijsen gewond geraakt. Hij ondervindt hier nog dagelijks hinder van. 

Bij die uitreiking sprak ik de volgende woorden tot hem, zijn vrouw, familie en vrienden. Zijn vrouw mocht ik de veteranenspeld i.c. -hanger, een blijk van waardering voor partners, opspelden. 

"Geachte aanwezigen.

Hartelijk welkom in het gemeentehuis van Papendrecht.

Vanmiddag staan we stil bij de inzet van jou, Terence, misschien mag ik wel zeggen, ons aller Terence Schenkhuijsen in oorlogsgebied; staan we stil, dames en heren, bij de impact die dat op hem – en vele van zijn collega’s - heeft. Daarmee hopen we, hoop ik een deel van de erkenning, enorme dank en waardering die wij jou en jouw collega’s als Nederlandse en mondiale samenleving schuldig zijn over te brengen en een bijdrage te leveren aan de verwerking van ervaringen.

Beelden van een juichende bevolking die binnenrijdende militairen met open armen, blij en dankbaar ontvangen kennen we allemaal uit films en geschiedenisboeken en van de televisie. Maar deze beelden tonen slechts één kant van het verhaal. De praktijk is dat de betrokkenen met alle dimensies van het leven te maken krijgen. En niet van een afstandje, maar van dichtbij. Zo dichtbij dat de ervaringen diep in hart en ziel snijden.

Terence, voor jou begon het in 1995 bij de infanterie. In 1996 werd je beroepssoldaat en op 21 april 1999 werd je uitgezonden als chauffeur (in de rang korporaal 1) van het voordetachement brandstofdistributie. Met jouw groep vertrok je naar Skopje in Griekenland om het kamp voor de hoofdmacht op te zetten. Jij werkte onder meer aan brandstofdistributie en het opzetten van de keuken met de benodigde brandstof.

Nadat je in eerste instantie vooral de positieve kanten van jullie missie zag, kreeg je te maken met anti-NAVO-sentimenten. Grieken uitten hun weerstand en agressie, onder meer tijdens demonstraties en door stenen te gooien. Uit veiligheidsoverwegingen vertrokken jullie (’s nachts) naar Macedonië.

Jij reed als chauffeur van het voordetachement die voor de  bevoorrading zorgde met NAVO-bondgenoten in een colonne van 5 km lengte naar Kosovo. De bevolking ontving jullie juichend, net als in de films. Maar onderweg zagen jullie de andere kant van de medaille: vernieling, dood, verderf, verschrikkingen. Iets waarop jij en je kameraden absoluut niet waren voorbereid. In dezelfde periode was je een maand als vervanger van de chauffeur van de kapitein in Albanië en ook daar zag je verschrikkelijke dingen en werd je geconfronteerd met corruptie.

Dat alles brengt emoties met zich mee, heftige emoties. En terwijl die emoties nog spelen ga je terug, terug naar het gewone leven … Een moeilijke overgang. Misschien zelfs een bijna onmogelijke overgang. Behalve de totaal andere omstandigheden van het dagelijks leven hier, moeten ervaringen, emoties, onzekerheden, pijn, verdriet, schuldgevoelens, boosheid en angsten een plaats krijgen. Wat is er precies gebeurd? Waarom begrijpen de bevolking ter plaatse en de mensen in Nederland niet waarom wij daar waren en wat wij hebben meegemaakt? Waar maken de mensen hier zich in hun dagelijks leven eigenlijk druk om? Om de trein die vertraging heeft? Welke auto we aanschaffen?

Er zit letterlijk een wereld van verschil tussen de wereld daar en de wereld hier. Zelfs voor de mensen direct om je heen, is het ondanks de beste bedoelingen erg moeilijk om te begrijpen, om mee te voelen en om te helpen. Jij, Terence, en je collega’s hebben de andere kant van het menselijke bestaan en van menselijke gedragingen gezien en ondervonden. Wij kunnen ons hier in Nederland, in Papendrecht, onmogelijk een goede voorstelling vormen van de ervaringen en ontberingen die jullie hebben doorstaan. Dat bemoeilijkt het gevoel van herkenning, van begrip. Het bemoeilijkt het gehoor vinden voor jullie verhalen en ervaringen en het verwerken van die ervaringen en emoties door betrokken militairen en hulpverleners.

Gelukkig heb jij een kring van mensen om je heen die jou enorm hebben gesteund. Vader, oma, schoonouders, Rob, Roderik, Dimitri , Miranda  en Riet en Ad.

En natuurlijk jouw vrouw Chantal. Jij noemt haar uitdrukkelijk als enorme steun en toeverlaat voor je. Zij zorgde er voor dat je de stap naar de dokter zette. Chantal verzet thuis bergen voor jou en jullie zoontje Keano en staat je door dik en dun bij. Daarom vroeg jij haar op vakantie op Bali in september 2005 ten huwelijk en zijn jullie getrouwd: man en vrouw. 

Terence, ongetwijfeld komt bij jou en je mede-veteranen de vraag wel eens op of het ‘t allemaal waard is geweest. Maar mensen over de hele wereld, de internationale gemeenschap zijn jullie dankbaar voor alle bijdragen aan rechtvaardigheid, vrijheid, democratie en een menswaardig bestaan.

Ik mag jou daarom het Draaginsigne Gewonden opspelden, als blijk van waardering voor jouw verdiensten, verdiensten die grote offers van je vroegen. Wij hopen dat dit tevens bijdraagt aan jouw wens voor extra aandacht voor jouw kameraden, jongens die gewond terugkeren uit oorlogsgebied. We hopen ook dat jij niet alleen ons gevoel van waardering en erkenning ervaart en voelt, maar dit – naast de steun van jouw naasten – ook als steun ervaart op jouw verdere weg.

     ' Vulneratus Nec Victus' (Gewond maar niet verslagen.)

Chantal mag ik de veteranenspeld, in jouw geval een hanger, voor partners – die jij, Terence, als blijk van enorme waardering voor haar hebt aangevraagd - opspelden.

Ik wens jullie en jullie naasten veel sterkte en succes.