Op woensdag 12 mei werden wij opgeschrikt door het nieuws van een vliegtuigongeluk bij Tripoli. Aan boord bleken veel Nederlanders aanwezig te zijn en onder de zeventig slachtoffers waren ook twee jonge inwoners van onze gemeente.

Reeds op de late avond van diezelfde woensdag werd ik over dat gegeven geïnformeerd, weliswaar zonder al te duidelijke informatie omtrent de identiteit van de twee slachtoffers.

De volgende dag, Hemelvaartdag, ben ik aan het speuren gegaan, heb ik veel telefoontjes ontvangen en gepleegd o.a. met het Nationaal  Coördinatie Centrum. Aan het einde van de ochtend bracht ik een bezoek aan de vader c.q. schoonvader van de twee slachtoffers. Het betrof een jong getrouwd stel dat op huwelijksreis was gegaan naar Zuid Afrika en op de terugweg noodlottig omgekomen was.

Voorts heb ik die dag, maar ook de daaropvolgende periode, uit piëteit, ter bescherming van privacy en uit respect voor het verdriet van de nabestaanden, die zo plotseling met dit verdriet geconfronteerd werden, de pers op afstand gehouden; hun begrip gevraagd voor het gegeven dat het verdriet van de nabestaanden zwaarder weegt dan de nieuwswaarde voor de journalistiek. Daarnaast heb ik contact gezocht met mijn collega te Middelburg, vanwaar de bruidegom afkomstig was, teneinde hem te informeren.

De volgende dag ben ik samen met mijn echtgenote op bezoek geweest bij de moeder c.q. schoonmoeder van het jonge stel. De wensen van de familie t.a.v. bekendmaken van identiteit en bijvoorbeeld het openstellen van een condoléance register in het gemeentehuis heb ik centraal gesteld en leidend laten zijn in de rol van de gemeente c.q. mijn rol als burgervader. 

Regelmatig zijn er contacten geweest en ook ondersteuning ten aanzien van de organisatie rondom uitvaart en begrafenis. Namens de gemeenschap van Papendrecht heb ik uiteraard bloemen gestuurd en een toespraak gehouden bij de uitvaart in de Grote Kerk aan de dijk. Ik sprak daar als volgt:

" Wij zijn hier op een van de oudste plekken van Papendrecht bijeengekomen, beste mensen, lieve mensen, ter nagedachtenis van een tweetal jonge inwoners van onze gemeente: Jeffrey en Linda.

Jeffrey Jacobsen en Linda Thieme.

Jeffrey en Linda, beiden in de bloei van hun leven. Zij waren ons dierbaar omdat zij onze kinderen waren, onze broer of zus, familie, vriend, collega, buren of omdat we getroffen zijn door het afschuwelijke verhaal dat hen en ons is overkomen.

12 mei werd een dag van ontzetting, ongeloof en intens verdriet, verdriet dat ons nog lang bij zal blijven. Toen de eerste berichten van een vliegtuigramp in Tripoli binnenkwamen was dat een schok. De emoties worden heftiger wanneer blijkt dat er tientallen Nederlanders bij betrokken zijn. En voor u, ouders, gezinsleden en familie, voor velen met u, voor ons allen wordt het onrealistische en verschrikkelijke besef werkelijkheid dat Jeffrey en Linda tot de slachtoffers behoren.

Jeffrey Jacobsen van oorsprong afkomstig uit Middelburg, die zijn plek hier in Papendrecht gevonden had, een grote vent die kracht en levenslust uitstraalde, die studeerde aan de Hogeschool, ambitieus was en gewaardeerd werd in zijn werk, sportief ook. En Linda, Linda was zijn grote liefde.

Linda Thieme geboren en getogen Papendrechtse, een mooie, vrolijke en gevoelige jonge vrouw. Zij genoot van haar werk als Juf op de basisschool, ze hield van kinderen, trok daar graag mee op en werd als zodanig door collega’s en kinderen op handen gedragen. Jeffrey, Jeffrey was haar grote liefde.

Samen vonden ze elkaar, samen gingen ze op weg en vervolgden de weg die jonge mensen gaan. Zij vormden een gelukkig en enthousiast stel. Gelukkig met elkaar, gelukkig met familie, vrienden, kennissen, leerlingen en collega’s. Zij gingen samenwonen, waren gelukkig met hun woning in Papendrecht. Waren enthousiast over het leven en benieuwd naar de rest van hun leven. Want er lonken nog zovele belevenissen, reizen, ontdekken, sporten, ervaren, je nuttig maken, genieten, het liefst met veel mensen om je heen. Ze waren samen op weg: verbonden       zich in de echt. Gingen samen op weg: maakten hun huwelijksreis naar Zuid-Afrika.

De huwelijksreis van Jeffrey en Linda was een bezegeling van hun geluk en een fantastische start van alles wat menselijkerwijs gesproken nog komen zou. Maar toen gebeurde wat ons voorstellingsvermogen te boven gaat: zij werden plotseling en op onverwachte wijze door het noodlot getroffen. Dit vliegtuigongeluk op de terugweg van hun huwelijksreis heeft hun leven, en dat van hun medepassagiers, heeft hun geluk en hun droom wreed ten einde gebracht. Het laat ons allen, ouders, grootouders, gezins- en familieleden en vele, vele anderen met een intens verdriet, verdoofd en een onwezenlijk gevoel achter. Het treft ook ons, die hen niet persoonlijk gekend hebben, maar nu van hen weten, hun hebben leren kennen, en met familie en vrienden meevoelen en meeleven.

Betrokken, vol liefde en genegenheid zullen wij hen blijvend in ons hart bewaren en gedenken. Zij zijn samen een weg gegaan die wij niet konden voorzien of vermoeden. Of hun weg werkelijk ten einde is of anderszins een vervolg kent, daar kunnen we verschillend over denken. Aan ons is het om Jeffrey en Linda recht te doen, om de liefde, het geluk, het oog hebben voor elkaar, de zorgzaamheid en het respect dat zij betrachtten tot ons door te laten dringen en te ervaren, met ons mee te dragen. Dan kunnen wij in verbondenheid met elkaar huilen, het gemis van deze twee prachtige jonge mensen verwerken, deze onwezenlijke gebeurtenis een plek geven en de kracht en veerkracht opbrengen om samen onze weg te gaan.

De weg die Jeffrey en Linda, bij leven, ons gewezen hebben."