Vandaag heb ik deelgenomen aan een congres dat in het teken stond van risicocommunicatie. In het ochtendprogramma was er met name aandacht voor de rol van de communicatie adviseurs; 's middags lag de nadruk op de rol en de positie van de bestuurder c.q. de burgemeester.

Risicocommunicatie is een onderdeel van het rampenplan en het is goed hier zowel ambtelijk als bestuurlijk voldoende aandacht aan te besteden. Daarbij speelt natuurlijk allereerst de vraag wat risicocommunicatie nu precies is en wat de relatie is met crisiscommunicatie. Een aantal deskundige sprekers belichtte e.e.a. vanuit verschillende invalshoeken. Duidelijk werd dat er zich rondom risicocommunicatie bijvoorbeeld nogal wat bestuurlijke dilemá's voor doen.

De Commissaris van de Koningin in Zuid-Holland verwoordde dat o.m. door er op te wijzen, dat het gevaar bestaat dat de persoonlijke aansprakelijkheid van bestuurders en hoge ambtenaren bij de uitvoering van het veiligheidsbeleid hen in de praktijk zal hinderen omdat t.t.v. een calamiteit, maar ook in het traject van preventie daaraan voorafgaand, bestuurders moeten kunnen handelen zonder zich op voorhand belast te voelen door de mogelijke juridische consequenties. Dat kan hen z.i. in complexe situaties hinderen snel en slagvaardig te handelen. Daarnaast kwam nadrukkelijk naar voren dat de overheid zich eigenlijk niet meer kan profileren als de verantwoordelijke partij, die de absolute veiligheid kan garanderen.

Het was een interessant congres dat veel stof tot nadenken gaf en eigenlijk vind ik het dan jammer dat we over deze bestuurlijke aspecten, die toch van wezenlijk belang zijn, niet veel meer overleg en uitwisseling hebben. In ieder geval goed dat ik op deze manier weer gevoed kon worden.