" Beste leerlingen en begeleiders van het Kofschip en de Koningin Beatrixschool, vaders en   moeders, opa's en oma's,

Hartelijk welkom bij de overdracht van het oorlogsmonument.

Monumenten zijn bedoeld om ons te herinneren aan belangrijke gebeurtenissen of personen. Ze zijn bedoeld om ons te realiseren wat ze hebben betekend, op welke manier ze de wereld en het leven hebben beïnvloed.

Daardoor hebben we de afgelopen jaren op deze plek en rondom de overdracht van het oorlogsmonument aandacht besteed aan allerlei onderwerpen die te maken hebben met oorlog. Vervelende onderwerpen, zoals onderdrukking, angst, gevechten, onderduiken, verraad en honger.

Maar zelfs in de meest donkere dagen is er ook altijd een andere kant, een kant van hoop. Hoop die wordt versterkt doordat mensen zich met elkaar verbinden. Bijvoorbeeld binnen families, kerken en scholen. Daar werd de onderlinge band vaak sterker en hielpen veel mensen elkaar waar dat mogelijk was.

Anderen organiseerden zich in verzetsgroepen en probeerden ook mensen buiten hun eigen kring, die ze vaak niet eens kenden, te helpen. Tot hun eigen verrassing bleken ze vaak over moed en kracht te beschikken waar ze het bestaan niet eens van kenden. Dat gold ook voor de mannen, soms nog maar jongens die maar een paar jaar ouder waren dan jullie, die met de samenwerkende geallieerde legers streden voor de vrijheid van gebieden die door de Duitsers waren bezet.

Dankzij een aantal van die mannen heeft Papendrecht ook een monument dat ons daar aan herinnert. Omdat het de gebeurtenissen zo tastbaar maakt, noem ik ook dat monument, het Lancaster herdenkingsmonument in de Oostpolder, vaak rond de overdracht. In de Oostpolderherinneren onderdelen van de bommenwerper waarmee zeven bemanningsleden al vele malen hun leven hadden gewaagd aan de noodlottigge gebeurtenissen van 21 juli 1944.

Toen sloeg voor de bemanning het noodlot toe en werd hun vliegtuig neergeschoten door Duits luchtafweergeschut. Maar mede dankzij hun inzet op vele gevaarlijk vluchten was de balans langzamerhand doorgeslagen naar de geallieerde kant en kon de heerschappij over Nederland en grote delen van Europa worden doorbroken, ongeveer een jaar na de laatste vlucht van de bemanning van Lancaster Popeye. Zonder hun inzet hadden wij hier vandaag – 70 jaar na de bevrijding – wellicht niet in vrijheid bij elkaar kunnen komen.

Niet alleen in Nederland en Europa, maar ook elders bijvoorbeeld in Azië, Nederlands-Indië het tegenwoordige Indonesië, was er sprake van bezetting, onderdrukking en geweld. Daar waren het de Japanners die toen grote delen van Azië bezetten.

Helaas zien we elke dag op het journaal en in de krant dat ook vandaag nog conflicten en oorlogen voorkomen, denk aan Syrië. Maar bijvoorbeeld ook in Oekraïne kunnen mensen hun leven niet helemaal leven op de manier waarop ze dat zelf willen, zoals wij dat in alle vrijheid gelukkig wèl kunnen doen. Wij kunnen gaan waar we willen, doen wat we zelf kiezen om te doen.

Om ons leven, ons leven in vrijheid in stand te kunnen houden, is het belangrijk te beseffen hoe bijzonder en belangrijk dat is. Dat helpt ons om er aan te werken onze vrijheid ook in de toekomst te behouden. En juist daarom is het zo belangrijk op momenten als vandaag stil te staan bij wat vrijheid voor ons betekent en wat andere mensen hebben gedaan om ons onze vrijheid te geven.

Beste leerlingen, ik dank jullie voor je inzet om de herinneringen aan de oorlog en het belang van vrijheid levend te houden. Ik hoop dat jullie uit deze herinneringen en ervaringen de kracht en inspiratie opdoen om jullie eigen bijdrage te leveren aan ons leven in vrijheid."